Μέρα είναι....

    Σήμερα είχα  ίσως την πιο ενοχλητική μέρα της ζωής μου , από τα απλά και καθημερινά οτι ξεκίνησε δυναμικά η εξεταστική ... ( χαστούκι φίλε μου )   στο ότι  η ζεστή και oi ανυπόφοροι άνθρωποι που προτιμούν να στριμωχνόμαστε σαν   να προσπαθούμε με όλη μας την δύναμη να γίνουμε σε μέγεθος σπιρτόκουτου  και οχι μόνο αυτό αλλά να θεωρούν ότι εσύ που πήρες το ρημάδι το λεωφορείο στάσεις πριν δεν δικαιούσαι να φτάσεις στον προορισμό σου,  αντιθέτως  πρέπει να κατέβεις γιατι....... κάτσε κάτσε .... δεν υπάρχει πραγματικός λόγος να επικαλεσθεί , γιατί έτσι, ( ναι φιλε μου και κλωτσία το λες ).

    Και σα να μη έφτανε  η απίστευτη συμπίεση , οι 180 βαθμοί και  η πανδαισία  από μυρωδιές , με πιάνει και μια άνευ προηγουμένου ζαλάδα, ίσως να φταίει ο μικρός πανικός που με πιάνει  μέσα σε πολύ στενό χώρο ίσως ότι είχα ξεχάσει το πορτοφόλι μου και ειχα να φάω 7 ώρες? Ίσως η ζέστη  δεν ξέρω το αποτέλεσμα είναι στην απίστευτη παραζάλη μου να περάσω κάπως απερίσκεπτα τον δρόμο  και να κοντεψω να βρεθώ στις ρόδες ενός χαριτωμένου κατα τα αλλα  τιρκουαζ  αυτοκινήτου.

     Ένα τηλέφωνο απο τα πολύ παλιά , που με έκανε για ακομα μια φορα να θέλω να φύγω τρέχοντας απο αυτή την πόλη να εξαφανιστώ..... Γιατί αυτός που μου το  ειπε ειχε δίκαιο, δεν ξερω καν  αν οταν φεύγω ειναι για να παω κάπου ή για να ξεφύγω απο κάπου αλλου .

     Και γενικά έχω τα νεύρα μου .... εχω τα πολλα πολλα πολλα νεύρα μου .....  δεν γίνεται και δεν μπορώ να ειμαι ο γκουφυ  καθε μερα ολη μέρα... 

     Και απλα τραγουδάω και ξεσπάω σε νότες όσες μπορώ πανω στην κιθαρα....

 μερα ειναι θα περάσει . 

ΚΑληνυχτα αγαπημενοι μου