Θα ειμαι η ελευθερια σου.

Οτι και αν σημαινει αυτο
 σε παραδομενα συναισθηματα
 αναμεσα σε εκρηξεις ενος ετοιμοροπου μυαλου

και σε αγκαλιες γεματες συγκινηση νιωθω...
πως σε αγαπω τοσο πολυ που θελω να εισαι ελευθερος μαζι μου
να νιωθεις δημιουργικος ...
Αναμεσα σε πολλα ονειρα που εκανα υπηρχες εσυ ,εγω και εσυ

.
Υπαρχεις μεσα μου τα βραδυα που νιωθω τοσο μονη τοσο κομμενη απο τον εαυτο μου
που μονο που θελω ειναι η αγκαλια σου.
και οταν μου λειπει αυτο γινομαι εριστικη ανοητη μωρο γκρινιαρικο και εσυ θυμωνεις και εγω δεν αντεχω μακρια σου
 και εισαι εσυ που με κανεις να ειμαι απαιτητικη και  τα θελω ολα και σε θελω ολο
 και θελω την ζωη σου μεσα μου
σε θελω οσο ποτε και εσυ δεν το καταλαβαινεις,,, με βλεπεις ακομα σαν απαιτητικο μωρο
ενω ειμαι μια απολυτα παραδωμενη στα ενστικτα της ,γυναικα.

Γλυκεια τελευταια αναπνοη σου....

Είναι πολλά...
είναι η πρωτη ματια που με λεπιδιασε
 είναι η πρωτη λέξη σου που σαν ερωτας τρυπησε την ζωη μου
 και ειναι πολλα ενδιαμεσα που με έκαναν να νιωσω δικη σου
μεσα σου ψυχη σου
παθιαστικα με το πρωτο σου φιλι  ξεφυγαν οι αισθησεις μου
 σε αγγιξα  φουντωσαν  κοκκινες λεξεις μεσα μου
ανεβηκαμε ο ενας πανω στον αλλο
 οπως σκαρφαλωσαμε  ο ενας και κρεμαστικαμε στις φαντασιωσεις μας
και ηρ8ε η στιγμη...
ακουσα την αναπνοη σου και εισαι μεσα μου
ζωη μου....
ερωτα μου
γλυκεια τελευταια αναπνοη σου πριν γινουμε ενα
και κρεμασουμε το παρελθον για να γεννησουμε στον κοσμο
το μελλον ΜΑΣ.

Μου λείπεις

Σε ένα συχνο τικ τακ μιας καρδίας που λίωνει
σε ενα άσκοπο  τικ τακ μιαςκαρδιας που σιγο σβήνει
Και σε ώρες που γυρναει το μυαλο μου σε σκέψεις
 οχι και τοσο καθαρες
πονηρές,βρωμικες ίσως και λίγο
πιο πικάντικες απο οτι συνηθως....
είναι ώρες που νοσταλγω μια αγκαλια
αγγελοπλασμενη και ερωτοχτυπημένη
γιάτι η δικια σου είναι μακρυα και ξέρω οτι σου λείπω ξέρω πως
με σκεφτεσαι
με μου λειπει η σαρκα σου εκείνο το φιλη στο στέρνο μου που κανει
το μυαλο τα χερια τις αισθησεις μου να ξεφευγουν.....



Αγάπη μου

Ο πιο μεγάλος φόβος.

Πέρασα πολλα για να έρθω επτέλους εδω.
Και τωρα που είμαι
ο πιο μεγαλος φόβος μου ειναι να σε χάσω
και δεν θελω να ξανα μαθω μονη μου να ζω μακρυα σου
χωρις εσένα ζουσα για καιρο τώρα
εσενα μαζι με τα περιεργα κομματια σου μα και τον πιο υπεροχο ρομαντισμο που αφηνεις πάνω
μου στα σκοτεινα και με προσεχεις μαγαπας
και εγω μετανοιωνω για οτι σου εχω κάνει
μα σε λατρευω
ζωη μου.

Μια μέρα ονειρεύτηκα

''Χωρίς εσένα αυτον τον κόσμο δεν αναγνωρίζω''

Άσε με να σε αγαπώ μόνο αυτό και ας μην  μην καταλήξουμε κάπου θα μπόρω να πω πως άξιζε
αυτη η διαδρομή μαζι σου και θα είμαι ευτυχισμένη που τα μάτια μου αντίκρισαν  την ομορφιά των δικών σου....
Μια μέρα ονειρεύτηκα:
πως με κρατούσες αγκαλιά
ξύπνησα και ήσουν δίπλα μου
μου μιλούσες
μου έλεγες ιστορίες για τους ήχους που
σου παίρνουν το μυαλό....

Και ξυπνώντας αντίκρισα το τωρα μακρυά σου και αναρωτήθηκα τι θα έπρεπε να νιώσω;
θλίψη για το τωρα ;
ή ικανοποίηση για  το όνειρο που ζούσα ολο το βράδυ μαζί σου!

Τι και αν δεν ξανά ερθεις άξιζε το ονειρο και εγω  πετάω την θλίψη και κρατάω την αγαπη που γέννησες μεσα μου και δεν ξεχναω....

Και δεν θα σε ξεχασω ποτε θα  εισαι πάντα εδω.....


Μια μερα ονειρευτικα τα ματια  σου εσενα με εμενα αγκαλια σου
μαγισες ξωτικα νανους και μια χωρα λαχανι και ροζ κοκκινη μπλε και μαυρη μονο για 'μας εκει
τρεχω να σε βρω οταν αναγκη σε εχω  με ενα σπιτι  φτιαγμενο απο ζαχαρωτα......
sykaki......

Δρόμοι παράλληλοι..... Δρόμοι από την αρχή τους.....χωριστοί

Δεν είναι οτι  τα λόγια της της εφτασαν ποτέ δεν είχε και πολλα να πει στον εαυτο της ζησουσε σθγνωμη μεσα της χωρις να ξερει γιατι ζητουσε με τοσο πονο να συγχωρεθει και  ενιωθε βαρια και μόνη τοσο μόνη που κανεις δεν θα τολμουσε να καταλαβει.


Και ανοιξε αλλη μια φορα το κινητο της και πληκτρολογησε παλι τον ιδιο αριθμο τον κοιταξε με  μισος αγαπη ερωτα παθος νοσταλγια και ενα απιστευτο κενο μεσα της να απλωνεται στα σπλαχνα της και στο κορμι της και μετα το χερι της ταλαντευοταν αναμεσα στο  πληκτρο για κληση και στο πληκτρο για διαγραφη των ψηφιων.....

Το χέρι μη τολμώντας να πατησει το πρωτο κατεληγε με απιστευτη ντροπη και ενοχες παντα στο δευτερο αναρωτιονταν καθημερινα γιατι..... γιατι  δεν ειναι εδω να την γλυτωσει απο όλα γιατι το κορμι της ειναι τοσο μονο και τοσο αδειο τοσο απιστευτα μαυρο μακρια της τοσο απιστευτα  αγευστο αυτο το αυριο ακομα και τωρα που η ζωη εδειχνε καλη συμπεριφορα  αλλα εκεινος ειχε φυγει δεν θα ξαναερχοταν ενοιωθε το κορμι της ακαμπτο
που ειχαν παει οι παλμοι της; οι παλμοι της καρδιας της; δεν τους ενοιωθε πια μα....
τους άκουγε....
-ειναι μακρια....
και ηταν οντως πολυ μακρια το κορμι της κουφιο.


ειχαν παρει δρομους παραλληλους  τον εβλεπε στα ονειρα της μα ποτε ποτε ποτε δεν θα μπορουσε να  τον εχει δρόμοι χωριστοι.... απο τηνα ρχη τους ακομα και αν εκεινη δεν το εβλεπε τοτε....

suite 992....

Σουιτα 992
μια σουιτα που γεμισε με ονειρα σκεψεις αποφασεις επιλογες μια ζωη τωρα...
καιρος να γινουν όλα λέξεις.....


σας περιμενω ολους και εκει...



suite 992.

Μετουσιώθηκες....

Είναι που πλέον δε σκέφτομαι και πολλά και έχω αφήσει τα παραμύθια να κοιμήθουν τον υπνο της αθωότητας μέσα μου και εγώ γυρεύω πιο λογικά  και σταθερά εδάφη να μετοικίσω....

Και είναι που πλέον φοβάμαι ότι σε έχασα πριν καν προλάβω να σε ζήσω καταλαβαίνεις ειναι ο πονος του ''αν'' και η  αγωνιά του ''πότε'' είναι δυο λέξεις που με στοίχειωσαν αυτές τις μέρες.

Ξύπνησα χθες σαν πιο ανάλαφρη σαν πιο ήρεμη...Τόσες μέρες τα έριχνα σε έμενα και με κατηγορούσα για το ότι εγώ και εσύ δεν νιώθουμε πια την ανάγκη να είμαστε μαζί και οχι μόνο εσύ αλλά και εγώ πλέον δεν φοβάμαι να πω ότι δεν ξέρω αν μου λείπεις πράγμα που σημαίνει μάλλον οτι δεν μου λείπεις αλλά ακούγεται σκληρό μέσα μου να το πω αυτό για σένα...

Και όμως είναι πολλά που πια μοιάζουν πιο εύκολα και πιο σωστά βαλμένα. Και δεν φταίω μόνο εγώ αλλά και εσύ...που Μετουσιώθηκες....


Μετουσιώθηκες σε σάρκα και πλέον δεν σε αναγνωρίζω.....
(ήσουν ψυχή μέχρι χθες)

Μετουσιώθηκες σε ψωμί, και δεν πεινάω πλέον
(Ήσουν οίνος μέχρι χθες και σε διψούσα δίχως κορεσμό)

Μετουσιώθηκες σε κούραση και δεν αντέχω πλέον
( Ήσουν ο πιο γλυκός ύπνος  μέχρι χθες)

Μετουσιώθηκες σε εικόνα και πονάνε τα μάτια μου τωρα
(Ήσουν ήχος μέχρι χθες)

Μα......

Μετουσιώθηκες και σε αγάπη,και ας μην ειναι ανάγκη πλεον
(Ήσουν έρωτας μέχρι χθες)
Και Δεν ξέρω ποιο πρόσωπο σου προτιμώ


Μετουσιώθηκες.....

Sykaki.....νυχτερινές σκέψεις ξενύχτησες
Γ.Σ.

Ας το 'ξερα κι ας μη με βασάνιζε πια...

Και που στάθηκα τι;
και που έμεινα,τι κατάλαβα
ακριβό παλαιοπωλείο ακόμα και το όνειρα μου μέσα
και εγώ έμεινα
και ας ήξερα τώρα που φεύγω θα τα πάρω όλα μαζί  μου ή θα τα αφήσω όλα πίσω μου;

ας ήξερα και ας μη με βάραινε άλλο....

Και με τη βαλίτσα στο χέρι ακόμα τα μάτια σου ψάχνω ακόμα και με την σιγουριά πως δεν θα είναι πια κομμάτι του ορίζοντα μου  ακόμα και έτσι ξέρω πως θα τα
κουβαλάω πάντα μέσα μου
πάντα παιδιά μου
και πάντα δικά μου από το πρώτο εκείνο βλέμμα μέχρι το πιο ασήμαντο
εκείνο το  επίμονο μέσα από τη βιτρίνα
και τα χιλιάδες περιστέρια μέσα μου...
θα τα θυμάμαι πάντα ή πρέπει να τα αφησω

ας ήξερα και ας μη με βάραινε άλλο

Και σε μια ζωή αλλού πια
το μυαλό μου θα τρέχει πότε πότε στο εδώ στο μαζί σου στην ζωή σου....
στην ζωή μου και στη ζωή μας....
και μια ζωή με πόδια στο έδαφος και
εγώ έμεινα... και στην θάλασσα θα ζούσα αν ήξερα πως ήταν να φυλακίσω μέσα μου
πάντα εσένα και την θάλασσα θα γυρνούσα θα την στέρευα και θα την κυβερνούσα
αν μου ζητούσες  εσύ μονάχα να σε θυμάμαι στο μεγάλο πάντα...
θα το έκανα....
Μα τώρα δεν ξέρω ποια θάλασσα ψάχνω φεύγοντας και ποια τελικά θα βρω..

ας ήξερα και ας μην με βάραινε άλλο....

Και είσαι εσύ ο άνθρωπος που πόνεσαν και αγάπησα
όπως ποτέ κανέναν δεν θα αγαπήσω
Και είσαι εσύ ο ένας που φοβάμαι μην δεν ξαναδώ
Και συνάμα πονάει η παρουσία σου πιο πολύ
Μα είσαι εσύ που ψάχνω ή απλά έψαχνα λάθος;

ας ήξερα και ας μην με βάραινε άλλο

ας ήξερα και ας μην με βασάνιζε άλλο....

Αβεβαιότητα ψυχής...

Αγρίεψε το μέσα μου...

το ανυπόταχτο έξω μου 

με τι λουρί να κρατήσω...

επαναστάτησε  το αύριο

και δεν ακούει δεν ξανά μελετάει το χθες

ΜΑ είναι καταδικασμένο να κάνει λάθη

Και είναι το έξω μου 

το μέσα μου το αύριο το σήμερα

 το πάντα μου που σε ζητάει

που ουρλιάζει το όνομα σου

μέσα στις -με όνειρα και ''σαγαπαω ζωή μου''

λουσμένες διαδρομές....

Μέσα σε νωπά από τα δάκρυα μονοπάτια

ποδιά γυμνά

χεριά άπειρα

ζωή μπλεγμένη και ανίδεη από

τα ''λογία''

Αντίο όμορφη της μοναξιάς μου ελπίδα

δεν σε φωνάζω πια 

γιατί φωνή δεν έχω

δεν σε ζητάω

δεν σε ουρλιάζω

δεν σου δέομαι.

Σε προστατεύω στην  Ερωμένη μου την ΜΝΗΜΗ

***χιλιόμετρα***

Είσαι πέρα από τον δρόμο και πιο πέρα από τον ορίζοντα μου και όμως είσαι εδώ πάντα εδώ κάθε μέρα εδώ
και σε ακούω και σε νιώθω
όμως είσαι χιλιόμετρα μακριά και όμως αυτά δεν σε αποθαρρυνάν στιγμή  από όλα αυτά που θέλουμε να ζήσουμε και από όλα όσα χρωστάμε ο ένας στον άλλο και δεν θέλω να σε χάσω δεν θέλω
μ'αρεσει που με καταλαβαίνεις κάθε μέρα και λυπάμαι που χάσαμε τόσο πολύ χρόνο
και να ξέρεις πως γι όλες αυτές τις μέρες που έζησα μακριά σου θα επανορθώσω

θέλω να είμαι μαζί σου γιατί  με δέχεσαι με όλα αυτά που δεν με δέχθηκε κανείς ως τώρα

κι ας είμαστε χιλιόμετρα μακριά
θα τον βρω τον τρόπο
και θα τα μηδενίσω

Σε παρελθόντα χρόνο

Κάθισε δίπλα στο παράθυρο και κοίταξε έξω χωρίς ενδιαφέρον.
πόσο μακριά της έμοιαζαν όλα πια.
Προτίμησε από  τα μέτρια συναισθήματα να  ζήσει κάτι  επικίνδυνο για εκείνη
μα έντονο και παθιασμένο.
και καθώς  αναλογιζόταν τα περασμένα έβαλε το διλήμμα στον εαυτό της
αν γυρνούσε πίσω τι θα ήθελε πια... την σιγουριά μιας αγκαλιάς ή εκείνο το πάθος που την οδήγησε σε ένα ατελείωτο πνίξιμο στα νερά των αναμνήσεών;
Η απάντηση ήταν αυτή που φοβόταν, θα το ξανά ζούσε πέρα από κάθε κόστος;
και δεν την ικανοποιεί καμιά αγκαλια... κανένα μέτριο συναίσθημα πνιγμένο στην ασφάλεια δεν την
δωροδοκεί αρκετά και ικανοποιητικά  ώστε να  μετανοιώσει για ότι έζησε μαζί του.

Τα μάτια της ώρα τώρα ήταν υγρά,τίποτα δεν την ολοκλήρωνε πλέον  τίποτα σαν εκείνο το μοναδικό στον κόσμο κομμάτι που έφυγε μαζί του....
τουλάχιστον ξέρει πως εκείνος κουβαλάει ένα κομμάτι της μέσα του
έχει το παιδί της ψυχής της μέσα του.

Πόσα βράδια πέρασαν που άυπνη  στεκόταν πλάι σε εκείνο το παράθυρο κοιτώντας τον δρόμο, περιμένοντας το τίποτα και με ένα μυαλό τόσο ταξιδιάρικο που δεν έπαιρνε ποτέ τον δρόμο του γυρισμού ούτε καν το χάραμα... εκείνες οι νύχτες ατελείωτες μοναχικές....
Με έναν ύπνο επισκέπτη και παρατηρητή παρά πρωταγωνιστή  με δυο χέρια πλευρισμένα με δάκρυα κρυφά βουβά μα τόσο μα τόσο  έντονα σε ένα ξέσπασμα που  περίμενε και η ίδια της μέρες  πριν

Βαριές ανάσες και  μια ζωή  αφιερωμένη στον έρωτα όπως του αξίζει....
ακόμα και σε παρελθόντα χρόνο......

***...Αγαπημένε μου σκανταλιάρη ¨Ήλιε...***

Πως μ'αρεσει να κοιτάω από το παράθυρο το απόγευμα προς βράδυ
 όταν επιτέλους ο πατέρας Ήλιος κάνει τόσο υπέροχο έρωτα στον ουρανό κρύβοντας τον
εαυτό  του μέσα σ στον λάγνο ουρανό.
εκείνη την στιγμή είναι που ανατριχιάζω 
βλέποντας τον σκανταλιάρη Ήλιο να να παίζει ηδονικά με την αύρα  του ουρανού τότε που μπρος στα μάτια μου  
βλέπω την πιο αρμονική ερωτική πράξη 
Τότε πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πονηρά 
απολαμβάνοντας ένα θέαμα τόσο  καθημερινό και
τόσο ξεχωριστό την κάθε φορά αισθάνομαι πως ποτέ δεν θα είμαι μόνη
πάντα θα έχω  τις λέξεις κι τα όνειρα που μου δημιουργούν αυτές οι  πονηρές ώρες τις ημέρας.....


Και ψάχνω κάθε μέρα λόγο να κλείνομαι στο δωμάτιο μου
και να απολαμβάνω την πιο ήρεμη ώρα που με γεμίζει ενέργεια 
και με κάνει να αισιοδοξώ
και μαρεσουν οι μικρές παρασπονδίες  καμιά φορά όταν ήλιος
και ουρανός προτιμούν να μείνουν μόνοι τους
και να κρυφτούν πίσω από το παραβάν που φτιάχνουν έντεχνα τα σύννεφα
και τους σκεπάζουν..... αφήνοντας μόνο το περίγραμμα τους να φανεί....


Πόσο μ'αρεσει ο ουρανός


......

Πέρα υπάρχεις.

Λαμπερού ξεσπάσματος παιδιά
κόρες του χαμού
οργασμού ζωή και του
λυγμού κατάλοιπο

Σ'αγαπω σε όλες τις μέρες σε όλα τα  ατρόμητα λεπτά που
βρίσκω το θάρρος να σηκωθώ και να ζω για 'σένα
σε ένα άλλο παρελθόν εδώ που το μέλλον σου δεν έχει ακόμα  συμβεί.


Μα σε βλέπω που πονάς που σπάραζες για όσα ο χρόνος δεν σου έφερε
και πονάει η ψυχή σου
-ψυχή μου-
μα είσαι μακριά κάπου πέρα υπάρχεις και θα σε βρω όταν θα σε βρω δεν θα σε αφήσω γιατί σε κυνήγησα σε έψαξα  και θα σε ψάχνω στους αιώνες μάλλον στα ατέλειωτα λεπτά και θα είσαι μόνος και εγώ μόνη .
Και εγώ αγάπη μου έμαθα να παλεύω για 'σένα και θα συνεχίσω μέχρι το τέλος.

ακόμα και αν
ΠΕΡΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ.

Μια μοναχική βόλτα.

Ξέρεις τι καταλαβαίνεις από μια μικρή βόλτα;
πολλά,καθώς περπατούσα μόνη και κοιτούσα κάτω καθώς είχα τα ακουστικά στ'αυτια μου
σκεφτόμουν...
Ξέρεις και ξαφνικά, άρχισε να ψιχαλίζει και το μόνο που έκανα ήταν να σηκώσω το κεφάλι μου και να απολαμβάνω τις ψιχάλες κάθισα  στο παγκάκι και σκεφτόμουν ότι από μικρή όταν περπατούσα έτσι μόνη μου και σκάρωνα στίχους ή ακόμα καλύτερα έγραφα  σκέψεις σε χαρτί και κάπως έτσι ανακάλυψα τι ήθελα να γίνω, συγγραφέας ήθελα να   αγαπάω για πάντα τις λέξεις και να τις αιχμαλωτίζω μαζί με τα συναισθήματα που γεννούν στο χαρτί έτσι ώστε να θυμάμαι πάντα την  μεγαλύτερη μου αγάπη
το γράψιμο

Αυτό που θέλω ακόμα είναι να γράφω και αυτό κάνω με όποια ευκαιρία βρίσκομαι διπλα σε βιβλία ή απλωνω τα χέρια μου και γράφω όσα ποτέ μου κανείς δεν θα ακούσει να τα λέω, γιατί κανείς δεν με ξέρει αρκετά καλά αν δε έχει διαβάσει τις σκέψεις μου.

θα γίνω μια μέρα θα γίνω αυτό που ονειρεύτηκα

***Πονεμένο παιδι. (ψυχή μου)***

Τα μάτια σου είχαν μια υποψία μπλε και ένα όνειρο γαλάζιου,
μα ήταν το πιο πονεμένο βλέμμα της ζωής μου.
Δεν έπαψα να σε κοιτώ μέχρι να δω την πιο μεγάλη
λυτρωση να τρέχει στο μάγουλο σου
και εγώ να πασχίζω να μην σε αγγίξω να την αισθανθώ,
  Σχεδόνμε πόνεσε ο πόθος να αγγίξω τα δάκρυα σου,
σχεδόν με έκαναν σε ποθώ μόνο γιατί σε βλέπω να  κομματιάζεσαι

Και εκείνη έκανε τιτάνιες προσπάθειες να μην κλάψει και 
να μην τρέξει με σπαραγμό στην αγκαλιά του
ο μόνος δρόμος είναι να είσαι συνεχώς και διακαώς  ερωτευμενη\ος
και να μην μπορείς να σταματήσεις να ερωτεύεσαι ακόμα
και τα  κενά  του ουρανού του
ακόμα και τις  μικρές ΣΤΙΓΜΕΣ που εκείνος δεν είναι καλά.
Αυτά περνούσαν από το μυαλό της καθώς χωνόταν
μέσα στην αγκαλιά του και ήταν καλά..




Υπάρχουν πονεμένοι άνθρωποι που δεν τους βλέπουμε
υπάρχουν, πόσες ψυχές έχουμε εμείς πονέσει....

Συγνώμη για όσες φορές θα σε κάνω να σκοτεινιασεις....

Γιατί νιώθω μακριά σου.

είναι μία δύο μέρες που  τα βράδια  μου 'γιναν ανησυχα,
δεν ξέρω τι φταιέι αλλα σε νίωθω  μακρία μου,
και είναι η πρώτη φορά που νίωθβ έτσι μαζί σου, συνηθως σε αισθανόμουν  κομμάτι μου,

Φοβάμαι,  φοβάμαι  φοβάμαι μήπως μια μέρα θα χαθεις


Μακάρι να κάνω λάθος.

φοβάμαι την μέρα που θα φύγεις

Μπλέ καλήμερα.

Μπλε,υπέροχο χρώμα το αγαπώ όπου και να υπάρχει πάνω από όλα γιατί μου θυμίζει πολλά.Μπλε θα χαρακτήριζα τις όμορφες στιγμές μαζί σου.


ΜΠΛΕ
Όταν τα όνειρα γεμίζουν μπλε είναι η στιγμή μου οι απανταχού παραμυθάδες παραδέχονται την ουτοπία
έχει τύχει να μένεις δίπλα μου απλά και να μου μιλάς για την δική σου καθημεριότητα και να φοβάμα απλά μήπως τε λιώσει.
Φεύγω και ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ μια από τις ιδιότητες  μου αν πάω μακριά?
θα με έχεις όπως σήμερα? μέρος της καθημερινότητας σου?
σε όλα τα χρώματα

μπλε 

κόκκινο

ροζ
φούξια

μπλε

μπλε

μπλε

μπλε

μπλε

μπλε όνειρα δίπλα σου μπλε στην αγκαλιά σου μπλε στη ζωη μου είσαι το ομορφότερο χρώμα της ζωής μου

ΜΠΛΕ μου σε λατρεύω     

Στην μανούλα μου.

Μαμά μου χρόνια πολλά σε ευχαριστώ γι ολα....



ΣΑΓΑΠΑΩΩΩΩΩΩΩΩΩ

Πουθενά αλλού δεν θέλω να είμαι

Είναι υπέροχο  να ξυπνάς το πρωί και να είναι όλα τόσο όμορφα.....θα ήταν ακόμα πιο τελεία αν δεν μου έλειπες κάθε λεπτό.....Με μαγευεις όσο σε φοβάμαι τόσο πολύ θέλω να δεθώ μαζί σου τίποτα στην ζωή μου δεν με τραβάει περισσότερο από την όψη σου την μυρωδιά σου .......

Σε σκέφτομαι

με σκέφτεσαι

σε θέλω

με θέλεις

θέλουμε

Και μετά είναι κάθε όμορφο στιχακι του μυαλού σου που  με αλλάζει με μικραίνει με μεγαλώνει με ανασταίνει με νεκρώνει και όλα αυτά πρώτη φορά μέσα στο μυαλό μου μοιάζουν ευχάριστες νότες γιατί κάθε μέρα είσαι διαφορετικός μα πάντα το ίδιο ΕΣΥ δεν καταλαβαίνω πως το κάνεις

Σου μοιάζω

μου μοιάζεις

μοιάζουμε

ξέρω πως

ταιριάζουμε

Και ύστερα είναι εκείνες οι ματιές με τα λαμπάκια σου... σε αποχρώσεις απίστευτες ανάλογα με το τι θέλεις να διηγηθείς και λιώνω να μην καταλαβαίνω τίποτα μα πάντα να μιλάς και εγώ πάντα να παλεύω να συγκρατούμε και να μην μοιάζω χαζούλα κοιτώντας σε  ανόητα....

βλάκας να ήταν ο Ρωμαίος και ερωτύλος? η απλά καράβι που λιμάνι έψαχνε?

Σε βρήκα

με βρήκες

βρεθήκαμε

καλώς σε βρήκα

συγνώμη που άργησα

                

last breath....of black

 

Καλησπέρα....τώρα τελευταία  έβαλα στο βιβλίο με τις αναμνήσεις  το παρελθόν μου που ήταν σε σκούρες αποχρώσεις και μπήκα σε μια πιο καλή και ροζ κόκκινη μοβ μπλε διάθεση  ομορφα που νιώθω.......

Και μαζί με την ανανέωση της διάθεσης μου εγκαινιάζω και ένα νέο μπλογκ 

Και στις τέσσερις εποχές....

Καλώς ήρθατε