Δεν έχει σημασία που είσαι,Δεν έχει σημασία που είμαι.......
Ένας άντρας καθισμένος στην καρέκλα δίπλα στην φωτιά (Εσύ),μια γυναίκα καθισμένη στο χαλί μπροστά του,το πρόσωπο της έχει κοκκινίσει καθώς τα χέρια της και το μπούστο της.Τα μάτια του χάιδευαν κάθε εκατοστό δικό της τα δικά της δεν άντεχαν να τον βλέπουν και να κρατιέται μακρυά του...
Δεν τον κοιτούσε μα τον ένιωθε, να την κοιτάει να την τραβάει κοντά του με εκείνα τα μάτια που δεν μπορούσαν παρά ν της κάνουν Έρωτα χωρίς καν να την αγγίζουν βασανιστική η έλξη εκείνη, τη στιγμή αυτή.Το κρασί μύριζε ''μέθη'' δίπλα toyς, η Ψυχή της πόναγε κάθε στιγμή που τα χέρια σου δεν με έντυναν, Όταν τα μάτια της λοιπόν ακούμπησαν το βλέμμα του ήξεραν και οι δυο πως η αντοχή είχε τελειώσει,Ξαφνικά τα πόδια της διπλώθηκαν στα γόνατα και ήρθε μερικά εκατοστά πιο κοντά στα πόδια του αφού εκείνος ήταν ακόμα καθισμένος -όχι για πολύ- στην καρέκλα του, τα χέρια της ακούμπησαν τα ποδιά του γδέρνοντας απαλά το γυμνό του δέρμα με τα νύχια της καθώς απομάκρυνε ξανά τα χέρια της ,Το βλέμμα του είχε αλλάξει είχε γίνει απαιτητικό σκληρό μα και τρυφερό απότομα,Και ένα ζεστό πονηρό φλογισμένο χαμόγελο στόλιζε τα τέλεια χαρακτηριστικά του -πόσο ερωτευμένη ένιωθε κοιτώντας κάθε εξωφρενικά τέλειο χαρακτηριστικό πάνω του-.
Σηκώθηκε στα δυο του πόδια τραβώντας ελαφρά από το χέρι και εκείνη,τα χέρια του άγγιξαν το μάγουλο της χάιδεψαν τα μαλλιά της έκλεισαν το ένα μέρος του λαιμού της με τα χέρια του και ένα φιλί που σφράγισε τα χείλια της περνώντας κάθε απελπιστικά δύσκολη αναπνοή της.τα χέρια της αγκάλιασαν την μέση του και ήρθαν πιο κοντά του το φιλί είχε αρχίσει να παίρνει φωτιά με δυο γλώσσες να παλεύουν μανιασμένα, τα χέρια του πάσχιζαν να διώξουν να σκίσουν να εξαφανίσουν οτι την άγγιζε και δεν είναι δικό του.....
Η συνέχεια... δεν είναι εδώ πια..
Κάποιες ώρες αναρωτιέμαι,Υπάρχεις? ζεις? είσαι στον κόσμο αυτό που εγώ αναπνέω που εγώ ζω?
Είναι πια νύχτες που ότι με αγκαλιάζει είσαι εσύ και δεν μπορώ να ανεχτώ τίποτα άλλο είναι νύχτες που καμιά σκέψη δεν μπορεί να επισκιάσει την δίκη σου,Φοβήθηκα πολύ ότι θα χαθείς από την ζωή μου μέσα σε μια νύχτα έτσι όπως εμφανίστηκες αλλά δεν το έκανες είσαι εδώ,Είσαι σκιά μα είσαι η δική μου σκιά ,Έχω ένα κορμί που γεννήθηκε,μεγάλωσε,ωρίμασε,έκανε καμπύλες ,έκανε επιλογές,έκανε έρωτα ,έκανε λάθη για να φτάσει στην δική σου αγκαλιά το ξέρεις,..... Ξέρω και εγώ όμως όσο αισιόδοξο και αν ακούγεται πως πέρασες τόσους αιώνες τόσα πάθη τόσους έρωτες τόσα βρώμικα βραδιά για να έρθεις εδώ.....Ότι και να πεις...
Και αναρωτιέμαι κάτι τόσο τεράστιο όπως όλα όσα νιώθω χωράει σε ένα τόσο μικρο σώμα?
