Παραλογισμοί στο φως να είναι οι σκέψεις μου
ο άγγελος μέσα να πεθαίνει
και να κοιτάω λάγνα τον καθρέφτη
να μην είμαι πια
να μην έχω ''όχι'' κρατημένα
ούτε δοσμένα ούτε φυλακισμένα
μόνο ένα ερεθισμένο ''ναι'' με μια δόση ουρλιαχτού.
Και σκέψεις που πεθαίνουν
Σκέψεις που ζουν έναν παράλογα όμορφο θάνατο
Για να γεννήσεις το αδιανόητο μικρή ...
Για να γεννήσεις το πρόστυχο εγώ σου
Να αγριέψεις το ήρεμο βλέμμα σου
Να γίνεις το τρομαχτικό το άγριο.
Μείνε μαζί μου απόψε πόνεσε με, αδρεναλίνη ,να πως το νιώθω
οι φλέβες μου χτυπάν κάθε λέξη μου δίνει ένα λόγο να νιώθω ότι είσαι δυο
μαζί .....
Και τα δυο τα θαυμάζω
το τρυφερό το απαλό το ρομαντικό
αυτόν που νοιάζεται πονάει γελάει, ακούει κάνει αστεία
ζωντανεύει κάθε δημιουργικά ρομαντικό κομμάτι μου το ονειροπόλο το δυναμικό συνάμα τρελό γλυκό που εκφράζεται και νιώθει και με με κάνει να εμπιστεύομαι
τα πάντα ακόμα και το δεύτερο μέρος ....
Το άγριο ,ζόρικο αυτό το μέρος σου που δεν δίνει σημασία που ξέρει οτι δεν με πληγώνει
που ικανοποιεί το σώμα μου που απαιτεί με τον πιο βρώμικο τρόπο που με τρομάζει για τα ορια του που δεν είναι σχεδόν ποτέ ευδιάκριτα το θολωμένο το ασυγκράτητο το αχαλίνωτο το κομμάτι που έχει ανάγκη να υποτάξει
Αυτό είναι που δεν θα ξεχάσω ποτέ
πόσο θαύμασα εσένα, σε εμπιστεύτηκα
χωρίς το πρώτο μέρος σου δεν θα εμπιστευομουν το δεύτερο χωρίς το δεύτερο δεν θα με κέντριζε το πρώτο ...... είσαι ένα σύνολο ενα μοναδικό σύνολο .....
και εγώ ενα κομφούζιο και δεν ξέρω.....
Μια μέρα θα σου πω, θα σου πω.....