Μα πως και με τι δύναμη να αρνηθώ ότι με τραβάς ότι κινούμε γύρω σου και εσύ γύρω μου σαν μαγνήτες
και με τι ψέμματα να πω πως εχθές δεν σε ένοιωσα ήσουν εδώ... το μυαλό σου οπού και να ήσουν σε ένοιωθα να με κοιτάς με τα αχόρταγα μάτια σου και τα χέρια μου ακολουθούσαν την γραμμή που χάραζες αυστηρά και επίμονα πάνω μου.
Τι νομίζεις ότι μπορώ να ξεφύγω πια....Τι νομίζεις ότι εσύ κίνησε αντίθετα; μα δεν μπορείς δεν γίνεται...
υπόγραψες για ένα παραμύθι που με αλλάζει με ξυπνάει αργά κύτταρο κύτταρο και το δηλητήριο που ρίχνεις μέσα μου με κάνει απαιτητική απέναντι σου διεκδικείς και διεκδικείσαι ότι και να γίνει δεν ξεφυγεις απο εδώ .....
Το να σε θέλω δεν είναι λάθος και το να το παραδέχομαι είναι το μόνο που έμεινε...
δεν σε άκουσα αλλά ο απόηχος της βαθιάς φωνής σου αγγίζει τους λοβούς των αυτιών μου δεν σε είδα αλλά νιώθω καρφωμένα τα μάτια σου πάνω μου γλιστράν πάνω σε ότι καμπύλη είναι σκαλισμένη πάνω μου θέλω να σε αγγίξω αλλά δεν με αφήνεις...
Σήμερα νιώθω πως και εσύ φοβάσαι πως χάνεις τον δικό σου έλεγχο ; κάνω λάθος;
το νιώθω ότι σε ελκύω μην αρνείσαι ότι και εσύ φοβάσαι το ένοιωσα.... όπως νιώθω και τι θέλεις
όπως ξέρεις ότι η αναπαραγωγή των εκρήξεων μέσα σου είναι απλά καθρέφτης των δικών μου
είναι μάταιο πια δεν έμεινε τίποτα παραδώ σου στην ιστορία
