Αλλάγματα!

Όσο πιο πολύ ξημερωνε

  τοσο πιο πολύ κλειδωνα…

Δεν μπορουσα να φυγω

Έγλειφα τους τοίχους τους καλοπιανα μηπως και με λυπηθουν

Ανοίξουν  και με αφήσουν ορμησω  στον αερα

Αλλά εκείνοι πεπεισμένοι ότι ανήκα μαζι τους έκλειναν

Επικίνδυνα  και κάναν πιο πηχτά τα χρωματα τους και πιο τραχια τα αγγίγματα τους

Και τα φοβόμουν εγω αυτά τα αλλάγματα

Μην ηταν να μείνω εδώ να για πάντα μήπως το φως δεν θα ξανα έπλεε  ανάμεσα στα κύτταρα μου και εγώ έτρεμα και σα να πηδούσα από εφιάλτη σε εφιάλτη πάλευα

Μέχρι που κατάχαμα αφησα τις ελπίδες μου τις  έθαψα με μπετον χρησιμοποιώντας για φτυάρι  τα χερια μου με εβένινο χρωμα τις ξέχασα….

Έμεινα να πιστευω στο τελος χωρις να ξερω αν ηρθε η με κοιτάει αλλα εκλεινα  και έκλεινα γιατι καπου εκει ειδα μαρκρυα  το κλειδι που ηξερα ότι δεν εφτανα και ετσι ηταν

Οσο πιο πολύ το ήθελα τοσο πιο πολύ μου επαιζε το δύσκολο

Και ξαφνου ηξερα….

Δικιά μου η φυλακη και από τα χερια μου φτιαγμένη

Δικια μου και η φυγή….

Αν  ποτε…..

Sykaki.