27 Ιουνίου 2011

Σπασμένοι κενοί καθρέφτες!




- Μην κλαις αγάπη μου, συγνώμη άλλωστε το ξέρεις μόνο εσένα αγαπάω.
-Δεν ξέρω αν με αγαπάς ξέρω στα σίγουρα πως με απατάς κοιμάσαι με αυτή που μου μοιάζει  πλαγία ζεις  μαζί της κάθε πέμπτη βράδυ  που εγώ λείπω μέχρι αργά ξέρω πως την αγγίζεις πως τη γδύνεις ξεδιάντροπα με τα ίδια χέρια που γυρνάς το κλειδί στην πόρτα μας.
-Δεν την αγάπησα δεν την αγαπάω μην κλαις μόνο εσένα αγαπάω,και αν με χωρίσεις θα το καταλάβω.
-Πως το έκανες αυτό μου λες; πως;  την άγγιζες την βουλιαζες στο κρεβάτι και εκείνη ούρλιαζε από ηδονή.Μια ερώτηση μόνο,με σκεφτόσουν; όταν έκανες έρωτα μαζί της με σκεφτόσουν θυμοσουν τα χρόνια που περάσαμε μαζί;όταν ανατρίχιαζε  πάνω σου συγκρινες το δέρμα της με το δικό μου, όχι οχι αγάπη  μοτ\υ δεν με ενδιαφέρει αν την έβλεπες πιο όμορφη από εμένα άλλωστε οι πράξεις σου μου απαντούν σε αυτό το ερώτημα,με ενδιαφέρει αλήθεια αν σκεφτόσουν την ζωή που ζήσαμε μαζί.
-Μην μιλάς έτσι...
-Απάντησε μου μην δικαιολογήσε αλλό.
- Ωραία λοιπόν είχες γίνει βαρετή δεν ήταν πιο όμορφη ήταν πιο ενδιαφέρουσα όμως,ναι Αγάπη μου όταν της έκανα έρωτα σε έβλεπα, έβλεπα εσένα μέσα της εσένα πριν χρόνια εσένα που αγάπησα εσένα που δεν είχες ταμπού και κολλήματα δεν ειχες ψεγάδια ήσουν τέλεια μέσα στα άγνωστα κομμάτια σου.ΣΕ έβλεπα λοιπόν σε κάθε πρόστυχο παράνομο χάδι σε έβλεπα αλλά  δεν σε ένιωθα πια...
-Είδες πόσο εύκολα απάντησες...
-Καλύτερα να φύγω.
-Όχι , όχι μη φύγεις μείνε απόψε πας αύριο σε εκείνη αλλα σήμερα φοβάμαι μόνη μου μείνε έστω στον καναπέ.

Πηγαίνοντας μέσα στο υπνοδωμάτιο αντίκρισε με σιχασιά το διπλό κρεβάτι τους δεν τον γνώριζε πια ίσως και ποτέ της  τα βήματα της  την οδήγησαν στο μπάνιο  έσκυψε στπν νιπτήρα και  έριξε νερό στο πρόσωπο της  όταν σηκώθηκε όμως δεν έβλεπε τίποτα μέσα στον καθρέφτη τίποτα ήταν κενός, άδειος ούτε ο εαυτός της ούτε εκείνος ούτε εκεινη ήταν άδειος δεν έβλεπε κανέναν μέσα  ήταν ένας μαυρος κενός καθρέφτης  έχασε το μυαλό της τον χτύπησε εκείνος έσπασε...... αφήνοντας τα κομμάτια του να χυθούν στο πάτωμα πλαι στα δικά της.....
όλη νυχτα τα μετρούσε, μέχρι το χάραμα που έκλεισε ή πόρτα.

24 Ιουνίου 2011

And when the war machines Rust eternaly.....




Τί κάνεις όταν   βιώνεις ενα μόνιμο ξεθώριασμα... μέσα σου; τίποτα.
Ενα τήλεφωνο Σάββατο απογευμα μια γνωριμη  φωνή  κυμματα τρυφεροτητας και πάθους μέσα μου έκαναν πόταμια να τρέξουν απο μέσα μου <<Εδώωωω σε θέλω εδώ να σου κανω έρωτα να κλάψω ποτάμια  πάνω σου να με αφήσεις να ξεσπάσω γιατι εσύ ήσουν αληθινός δεν μου ειπες ποτε ψέμματα.>>
Και εγω είμαι τυχερή ξεθωριασαν μονο γραμμένες λέξεις πάνω μου δεν ξεθωριασα μέσα μου μα νομίζω ήσουν πολύ κοντα στο  να με λυγίσεις  μα δεν τα κατάφερες
Είναι εκείνη η φωνή που μου έδωσε ζωή εκείνα τα χείλια που δαγκώναν το ένα το αλλό και  μου εδέιχναν τι ήθελαν με εκαναν να νίωσω ξανα γυναίκα.....


Σε ευχαριστω που σου λειπω ακομα.....

 τοσο κοντα μαζι χωρις να φοβόμαστε το μακρύα .....